P

rzypadek Roberta Karasia, triathlonisty oskarżonego o branie dopingu przed zawodami 10-krotnego Ironmana, przejdzie do historii sytuacji kryzysowych.

K

rótka obserwacja. Ludzie, którzy konsumują tylko krótkie tweety, filmy i nagłówki, są znacznie bardziej emocjonalni, reaktywni i powierzchowni, ponieważ budują swoje doświadczenia na płytkim światopoglądzie.

J

akie formaty: publikacja tekstowa, wideo czy infografika? Krótkie czy długie teksty? Do czego służą te całe hasztagi? Czy są potrzebne? Oto druga część poradnika poświęconego  LinkedIn.

P

rosta sztuczka PiS, na którą od dawna dają się nabierać niemal wszystkie media: robimy medialną wrzutkę, która ma przykryć problemy władzy. I przykrywa, choć dziennikarze i politycy hurtem głoszą, że to jest wrzutka i że przykrywa. Ale właśnie o to chodzi…

D

o LinkedIn przylgnęła łatka serwisu, w którym możemy opublikować swoje CV i oczekiwać na zgłoszenie się rekruterów. Tak… było. Dziś jest to społeczność, której członkowie dzielą się własną wiedzą ekspercką, wymieniają poglądy na temat usług i produktów, a także informują o działaniach, które podejmują ich firmy w obszarach Employer Brandingu czy Employee Advocacy.

Czym tłumaczyć rosnącą popularność tego serwisu? Po pierwsze… pandemią. Ostatnie miesiące to czas wielkiego przełomu także w komunikacji B2B. Zwykle łączyła ona różne kanały ze świata offline (konferencje, spotkania prezentacyjne, targi, wystawy, sympozja, eventy itp.) z aktywnością internetową. Wskutek pandemii ta hybryda na naszych oczach niemal dokonała żywota: ludzie biznesu przenieśli relacje B2B do świata online. W okresie pandemii liczba postów ulokowanych przez marki w serwisie wzrosła o 60 procent!

B

uduj swoją markę, produkt, usługę i reputację własnego nazwiska z możliwie największą pasją i radością tworzenia. Dostarczaj światu codzienną porcję wiadomości na ten temat.

Ludzie – twoi przyszli klienci – chcą autentyczności, uczestnictwa, energii, emocji, a nie manipulacji, propagandy, nudy. Twoi klienci chcą widzieć w tobie żywego, interaktywnego partnera. Chcą informacji i wiedzy. Oczekują otwartości, szczerości, wsparcia i dobrej rady. Idź pod prąd: trendom, które zawsze zawracają, koniunkturom, które mają dar przemijania, podręcznikowym mądrościom i krzykliwym doradcom.

ydaje ci się, że piszesz świetne teksty na swoją stronę www. Że niczego im nie brakuje. Jest konkret, celna pointa, nienaganny styl, żywy język… I nagle przychodzi specjalista od SEO i mówi – naucz się wreszcie pisać w Internecie i wyrzuć to wszystko do kosza!

Pisanie „do Internetu” przestało być beztroską zabawą, a stało się specjalistycznym zajęciem, dzięki któremu ważą się losy stron internetowych, blogów, serwisów informacyjnych i portali. Królem stał się ALGORYTM – w dużym uproszczeniu: kod komputerowy, który rozumie pytania stawiane wyszukiwarkom i ocenia względne zalety odpowiedzi. Najwyżej w rankingach Google, Bing czy Yahoo notowane są treści, które algorytmy wyszukiwarek uznają za najlepsze dla użytkowników. Ani się obejrzeliśmy, a odpowiedź na pytanie: jak pisać w Internecie?, stała się częścią codziennej męczarni copywriterów…

W

sumie… patrząc na jakość klasy politycznej, nikomu tego nie życzę, ale jeśli wierzysz, że polityka ma dzisiaj jeszcze jakiś sens, to… dlaczego nie?

Jak zbudować silną markę w polityce? To jedno z najtrudniejszych i najbardziej fascynujących zadań dla samego kandydata i zespołu jego doradców. Czy istnieją jakieś główne zasady, które mogą decydować o sukcesie w tej dziedzinie? Od czego zacząć karierę w polityce?

eguł pisania blogów osobistych jest tyle samo, ilu jest autorów. Nieco inne zasady rządzą praktyką blogowania firmowego – tam liczy się produkt, marka. Wokół niej musi kręcić się całość narracji. To jest prawda, czy fałsz? Jakie błędy popełniają autorzy blogów firmowych?

W architekturze każdej marki jedną z głównych cech jest osobowość. Dokładnie tak samo jak w świecie prywatnym. Nie można napisać dobrego tekstu bez wewnętrznego, osobistego przekonania do każdego z użytych argumentów. To MÓJ argument, to MÓJ tekst i MÓJ blog. Ta reguła obowiązuje w przypadku każdego tekstu dziennikarskiego – to ja, autor, decyduję o każdym zdaniu, tezie i stawianych wnioskach.

chodzisz na stronę banku i pierwsza informacja, którą dostrzegasz, dotyczy skutków koronawirusa dla gospodarki. Kolejna – zaproszenie na koncert muzyczny. Następna to newsy dla matek z małymi dziećmi, psychologia i lifestyle. Ki diabeł, myślisz, co to jest za bank?

Ale to jeszcze nic. Na specjalnym portalu bankowym dla klientów poczytasz o urządzaniu mieszkania, o pozycji kobiet w ostatnim stuleciu, o domkach do wynajęcia, o tym czy warto rozmawiać z dziećmi o pieniądzach i wreszcie o tym, jak przeżyć cały miesiąc, gdy pieniędzy starcza tylko na trzy tygodnie.

ie było wczoraj ważniejszego tematu w mediach branżowych: wprowadzenie przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny przymusowej restrukturyzacji Podkarpackiego Banku Spółdzielczego w Sanoku to informacja otwierająca wszystkie najważniejsze serwisy. Jak BFG i PBS poradziły sobie z kryzysem? Słabo.

Przyjrzyjmy się na gorąco postępowaniu Podkarpackiego BS i BFG w sytuacji kryzysowej. Jak przebiegał proces komunikowania? Czy udało się uspokoić opinię publiczną? Jak wyglądają mechanizmy działania obu instytucji w ekstremalnie trudnych warunkach? Jakie wnioski niesie z sobą klęska Podkarpackiego?

W

ielki kryzys w Banku Spółdzielczym w Grębowie uczy nie tylko pokory wobec siły mediów społecznościowych, ale przede wszystkim jest nauczką dla wielu domorosłych PR-owców. Tak nie zarządza się sytuacją kryzysową!!!

Przypomnijmy fakty. W sobotę i niedzielę (6-7 lipca) wśród klientów Banku Spółdzielczego w Grębowie (woj. podkarpackie) ktoś rozpuścił pogłoskę o jego gigantycznych problemach finansowych. Nie jest to żadna oficjalna wiadomość, nie jest to przeciek z prokuratury czy KNF – po prostu w świat idzie plotka, że grębowski BS stracił płynność finansową.

en post ma charakter osobisty, odnosi się bowiem do kilku kampanii politycznych, których byłem autorem lub inspiratorem i służy raczej wspominkom niż nauce. Ale być może będzie dla kogoś przestrogą lub źródłem refleksji…

Moja pierwsza kampania wyborcza, w którą się zaangażowałem, rozpoczęła się wczesną wiosną 1989 roku. Nie sądziłem wówczas, że przyniesie aż tak mocno rezonujący skutek i że będzie w przyszłości przedmiotem wielu politologicznych analiz, prac magisterskich i doktorskich oraz obiektem głębokich westchnień. Dzięki tej kampanii udało się wprowadzić do Senatu jedyną osobę spoza twardych bloków PZPR-Solidarność.

zasopisma wydawane przez polskie firmy – dla pracowników i klientów – są jak cała polska prasa: uwiera je konkurencja z Internetem i ciąży na nich siła przyzwyczajenia do redaktorskich nałogów sprzed lat… Łatwo wpadają w sztampę, urzędniczeją razem z armią prowadzących je redaktorów, pisane są pod dyktando zarządów i ich osobiste upodobania. Rzadko wykraczają poza utarte schematy, choć bywają wyjątki: świetne gazety wydawały w swoim czasie Lasy Państwowe…

Przez kilka lat byłem jurorem w konkursie oceniającym firmowe media. Wiele wydawnictw to perełki, tak pod względem merytorycznym, jak i edytorskim. Dziś – zastępowane przez zakładowe newslettery i intranet – coraz częściej popadają w niełaskę. Ale są. A błędy, które można było przypisać do prasy drukowanej, przechodzą na jej elektroniczne wcielenia…

P

odlaski Przełom Bugu to jeden z najpiękniejszych obszarów Polski. Zwiedziwszy wczoraj jego południową część, od Siemiatycz po Janów Podlaski, Pratulin i Łęgi, dojeżdżając terenowymi drogami aż do Terespola, stwierdziłem, że znam już tajemnicę światowego sukcesu marketingu miejsc w polskim wydaniu.

My po prostu wszystko, co mamy najcenniejsze, chcemy ukryć przed wzrokiem przybyszów. Im bardziej chowamy nasze skarby, tym wartościowszych turyści dokonują odkryć i tym mocniej je chwalą. Stąd już prosta droga do sedna sukcesu: żaden turysta nie jest w stanie odtworzyć drogi którą przebył. Wszyscy jadą na żywioł i albo odkryją nieznane uroki Podlasia, albo wracają z niczym.